Nog één week...

... dan begint mijn intensieve cursus Hongaars aan de Universiteit van Budapest. Ik ben blij dat ik nu eerst een weekje vakantie heb, want het programma is pittig. Vandaar waarschijnlijk ook het woord 'intensief' in de omschrijving.
Gisteren aangekomen en nu al zoveel meegemaakt dat ik in plaats van Facebookberichten maar besloten heb om mijn oude blog weer nieuw leven in te blazen.

Gisteren heb ik voor de eerste keer gebruikgemaakt van de Wizzair shuttleservice. Die gaat van het vliegveld naar Déak Tér, hét centrale punt qua openbaar vervoer. De ontmoetingsplek was duidelijk op een kaartje aangegeven, jammer alleen dat het betreffende steegje niet duidelijk zichtbaar was vanaf de stoep en dat de meneer die de voetgangers stond te managen me de verkeerde kant op stuurde. Uiteindelijk ben ik bepakt, bezakt en bijzonder bezweet toch nog op tijd op de ontmoetingsplek.
De andere drie vrouwen (ook Nederlands) die de bus namen hadden verwacht dat ze voor hun appartement afgezet zouden worden. Ehh... Nope! De buschauffeur sprak voldoende Engels om ze dat duidelijk te maken en ik voldoende Hongaars om te begrijpen dat hij mij vroeg om ze op de goede metro te zetten. Geen probleem, ik moest er zelf toch ook heen.
Zo gezegd, zo gedaan. Al pratend zette ik de vrouwen op de metro en liep daarna vol goede moed naar de mijne. Ik had nog geen twee stappen gezet of ik werd, weer in het Nederlands, aangesproken. Ze hadden gehoord boe ik de vrouwen de weg wees en waren benieuwd of ik ook hun zou kunnen helpen met het uitzoeken van de handigste route. Tuurlijk! Koffer weer neergezet, kaartje erbij, uitgelegd, opgeschreven, nog eens uitgelegd, kaartje getekend. Na een 'vriendelijk bedankt mevrouw, we begrijpen het.' Liepen ze ongeveer in de richting die ik uitgelegd had. Missie volbracht en op naar huis.

Eenmaal thuis heb ik snel mijn spullen neergegooid, mams laten weten dat ik veilig aangekomen ben en daarna, bewapend met forinten en een rugzak, op naar de avondwinkel.
De avondwinkel zit vlak bij het grootste metrostation van Buda. Paar boodschapjes gedaan en weer rustig wandelend terug naar de tram. Terwijl ik instap hoor ik achter me in het Nederlands overleggen: "Zou de bestuurder Engels spreken?" "Ach, we proberen het gewoon!"
Uit de antwoorden en vragen van het Nederlandse stel maakte ik op dat de bestuurder geen Engels sprak. En wat doe je dan, 's avonds om 22.00uur, na een lange dag, terwijl je je bed drie haltes verder hoort roepen? Ik wist dat de tram nog even niet zou vertrekken (lees: ongeveer 2 minuutjes) dus ik besloot in de deuropening te gaan staan en te zeggen dat de betreffende tram niet ging naar waar zij heen wilden. Blij verrast keken ze me aan. De volgende vraag was natuurlijk hoe ze er dan wél konden komen. Kijk, en daar werden die twee minuutjes een probleem. Ik probeerde kort en duidelijk uit te leggen dat ze ofwel de bus konden nemen, die bovenaan de trap vertrok. "Nee, ik weet niet hoe laat." Ofwel lopend konden gaan, kwestie van gewoon die weg volgen, kan niet mis.
Waarschijnlijk hadden ook zij slechte ervaringen met de bewegwijzering van slecht Engels sprekende Hongaren, want ze klampten zich angstvallig aan mij vast. Zo erg dat de bestuurder me vriendelijk verzocht uit te stappen als het nog lang zou duren. En daar stond ik dan, met mijn melk... Uitstappen? Of niet?
De mensen gaven aan het echt nog niet te begrijpen dus mijn melk en ik zijn uitgestapt, even gezellig met de mensen meegewandeld en weer terug naar de halte alwaar we de volgende tram net voor onze neuzen weg zagen rijden.
Wachten op de volgende dan maar, en vooral hopen dat ik niet weer Nederlands zou horen spreken ;-)