Eindelijk.. ;-)

Eindelijk weer een teken van leven vanuit Boedapest. Ik besef dat jullie er steeds lang op moeten wachten, waarvoor (elke keer opnieuw) mijn welgemeende excuses :) Maar ik weet soms gewoon niet wat ik moet schrijven… Uiteindelijk komt het leven hier, net als in Nederland, ook in een bepaalde sleur terecht. De dingen die ik meemaak zijn niet meer nieuw, dus ik weet niet wat ik moet delen. Maar aan de andere kant, als ik dan via Skype vertel over mijn dagelijkse dingetjes blijkt dat het soms toch wel ver afstaat van de Nederlandse dagelijkse dingetjes en dat maakt het misschien wel weer leuk. Mochten jullie ergens nieuwsgierig naar zijn, laat het me alsjeblieft weten!
Ik ben afgelopen 5 weken 2 keer kort in Nederland geweest. Eerst natuurlijk voor het Meifestival! Reuzegezellig, reuzedronken… Ik had zo’n enorme kater dat ik de volgende dag serieus dacht dat ik ziek zou worden, een griepje ofzo. Helaas bleek weer een dag later dat ik me niet achter een griepje kon verstoppen, niet eens een snotneus.
Twee weken geleden (toen er voor Oranje nog geen wolkje aan de lucht was en iedereen er stellig van overtuigd was dat we Europees kampioen zouden worden) was ik met een vriendin, Krisztina, een weekend in Eindhoven. Het doel van de reis: tulpen kopen! Nu kun je denken dat dat dan wel hele dure tulpen zijn, maar dat valt in de praktijk reuze mee. De vlucht kostte ons 6 euro per persoon. Het hotal was helaas iets duurder, maar toch.
Het plan was om gewoon in Eindhoven te blijven, daar we maar 2,5 dag in Nederland zouden zijn. Maar uiteindelijk zijn we toch in de trein naar Castricum gestapt, Kriszti omdat ze de zee wel wilde zien en ik omdat ik op bezoek ging bij mijn favoriete oom en tante. Niets ten nadele van mijn andere ooms en tantes, maar je hebt nu eenmaal maar één peetoom en –tante.
Inmiddels neemt de temperatuur in Boedapest licht tropische proporties aan, terwijl het nog maar lente is, ik houd mijn hart vast! Vandaag bijvoorbeeld was het 37 graden, wat alweer kouder was dan gisteren. Dat betekent, even voor het plaatje, dat het in mijn appartement om zes uur ’s middags een heerlijke 26 graden is. Ik zet altijd gelijk mijn keukenraam en balkondeuren open, maar dat is meer om mijzelfautistisch te plezieren dan dat het echt zin heeft, er staat namelijk geen wind. *zucht*
Over mijn balkon gesproken… balkon is een groot woord voor zo’n klsin stukje, ehhh, uitstekend iets. Ik denk serieus dat men het brokje beton gewoon vergeten is te verwijderen en er toen maar een hek om gezet heeft en het op de plattegrond als ‘balkon’ heeft aangegeven. Maar dat mag de pret niet drukken, elke ochtend eet ik heerlijk in het zonnetje mijn ontbijtje en ’s avonds zit ik er nog lekker te lezen of mijn huiswerk te doen.
Twee weken geleden ben ik namelijk begonnen met een intensieve cursus Hongaars, twee of drie keer per week een les van drie uur. Gelukkig wel gewoon van Fanni, dus ik hoef me niet te gedragen. Ik zit nu in die frustrerende periode dat ik de (langzame!) gesprekjes over alledaagse dingen begin te volgen, maar dat ik me nog niet zeker genoeg voel om ook in het Hongaars te antwoorden. Soms doe ik dat wel en dat leidt dan soms tot vermakelijke situaties. Ik weet niet meer of ik me daar vroeger ook bewust van was, maar nu ik (op oudere leeftijd, hahaha) nog een vreemde taal leer zet ik vaak heel bewust trucjes in. Als iemand je een vraag stelt hoef je immers niet het hele antwoord zelf te verzinnen, vaak kun je gewoon een deel van de vraag herhalen. Of met begroetingen; je wenst de ander gewoon precies hetzelfde toe. Klinkt heel logisch, vind ik zelf, en tot op zekere hoogte gaat dit verhaal ook op, maar toen ik mijn hoogbejaarde onderbuurman begroette met kezét csókolom keek hij wel verbaasd op. Het Hongaars is namelijk een heel rijke en beleefde taal, mannen begroeten vrouwen met ‘Ik kus uw hand’. Mijn buurman vond mij waarschijnlijk overgeemancipeerd toen ik zijn hand wilde kussen…
Mijn onderbuurvrouw, iets minder bejaard, sprak mij laatst in de tuin aan toen ik mijn auto stond te wassen. Zij spreekt geen Engels, ik geen Hongaars, zij wel Frans, ik niet. Uiteindelijk communiceerden we in een mix van Hongaars, Duits en Engels. Ze vertelde me dat haar moeder, waar ze bij inwoont, in het ziekenhuis lag en dat het niet zo goed met haar ging, het mensje is al 95. Twee dagen later kwam ik haar weer tegen en ik wilde in mijn beste Hongaars vragen hoe het met haar moeder ging. Ze keek me een paar seconden zwijgend aan en gaf vervolgens antwoord, in vloeiend hebreeuws…
Dat vind ik wel grappig om te merken, als ik een woord in het Hongaars niet weet komt als eerste het hebreeuwse woord in me op, daarna pas het Engelse. Waarschijnlijk doordat het hebreeuws “bovenop ligt”?? Na een bepaalde leeftijd worden volgens mij alle talen die je verwerft in dezelfde bak geflikkerd, je hersenen maken er een zooitje van. Wat in dit geval ook niet echt meewerkt is dat er in het Hongaars en het hebreeuws een aantal woorden zijn die hetzelfde klinken, maar iets anders betekenen. Zo heb ik al een paar keer gebeld dat ik later zou zijn ‘wie ik de tram gemist heb’.
Deze blog, het is te triest voor woorden, is een vorm van studieontwijkend gedrag. Er wacht namelijk nog een lijst woorden om te leren en pagina’s oefeningen om te doen.
Dus…. Tot later!
Liefs, Martine