Eindelijk aan het werk. Nou ja, werk....

Mijn laatste verslag is alweer een tijdje geleden, hoog tijd voor een update!
Waar zal ik eens beginnen… mijn hoogst interessante cursus? Gisteren mochten we eindelijk écht iets doen, emails beantwoorden. Op zich een hele verbetering, alleen een beetje jammer dat wij nog van niemand emailadressen hebben en dat we daar nou net weer geen training over gekregen hebben. Dus van de vier emails die ik heb beantwoord heb ik er geen een helemaal zelfstandig afgewerkt. Ze zetten er nu overigens flink de vaart in: maandag tot en met woensdag alleen emails en vanaf donderdag ook de telefoontjes. Wel jammer dat donderdag de trainer uit Brussel naar huis gaat. De trainer die hier speciaal was om het Nederlandse team wegwijs te maken. Waarschijnlijk zit er ergens diep onder deze chaos heus een logica verscholen, maar ik zie ‘m even niet. Een email afhandelen kostte me ongeveer 20 minuten, inclusief wachten op mijn collega die het emailadres van de betreffende afdeling wél wist. Het is mij nog niet helemaal duidelijk hoelang de distributeurs genegen zijn op hun antwoord te wachten, wat ik wel weet is dat ik ze per gesprek maximaal 2 minuten in de wacht mag zetten. Dus.

Zondag ben ik met een ander Nederlands meisje naar het Széchenyi fürd geweest, zo’n typisch Hongaars badhuis. Heeeeerlijk, maar lichtelijk overbevolkt en vijf keer zo duur als de spa waar ik met Fanni en Tamás was. Nu ben ik echt niet te beroerd om geld uit te geven, maar ik voel me zwaar belazerd als ik voor hetzelfde warme water plotseling veel meer moet betalen. Volgende keer dus maar weer naar die andere. Maar het was wel een belevenis! Er zijn daar heel veel binnenbaden, waarvan ons de bedoeling niet helemaal duidelijk is geworden. In de ene waren mensen rondjes aan het rennen, we hebben een rondje mee gerend, gewoon om te kunnen zeggen dat we het gedaan hebben. In een andere waren twee mensen elkaar beurtelings door het water aan het slepen waarbij ze het hele bad meenden nodig te hebben. Het grappige was dat ze het heel overdreven deden (met van die bandjes om de benen zodat ze makkelijk drijven), maar dat degene die stond ons elke keer vernietigend aankeek als hij/zij zag dat wij keken. Dat is net zo suf als in je nakie door de stad rennen en je afvragen waarom mensen lachen. Maar goed, misschien snap ik de Hongaarse manier van denken nog niet goed genoeg. Als die Hongaarse denkwijze maakt dat ik de volgende keer ook gelukzalig kijkend op mijn rug in het bad drijf dan geloof ik dat ik het liever niet begrijp.

In verband met mijn internetkaart, die alweer bijna leeg is, hou ik het even hierbij.
O nee, nog één ding: ik heb vandaag mijn eerste salaris gestort gekregen!! Joechei!
Nu alleen nog mijn bankkaart activeren, anders kan ik er helemaal niets mee. De instructie om dat online te kunnen doen zou in het Engels zijn. Nu heb ik dat formulier eens uitgebreid bestudeerd, op zijn kop en tegen het licht gehouden, maar ik kan er echt geen Engels van maken. Morgen maar weer even in de rij bij de bank.
De bank, dat is ook zoiets! Het schijnt bij alle kantoren zo te werken, maar ik heb het zelf alleen nog bij de bank ervaren: elke medewerker voert één bepaalde handeling uit. Van de week moest ik een formulier inleveren, mijn bankpas halen én mijn telefoonnummer wijzigen, moest ik gewoon drie keer in de rij!! Dat zou niet zo erg zijn als degene die me helpt dat supergespecialiseerd en reuzesnel is, maar dat is dan weer niet zo. Beetje jammer is het wel. Het houdt me van de straat, zullen we maar zeggen :)

Tot later!