Boldog új évet!! Gelukkig nieuwjaar!

Allereerst natuurlijk een gelukkig nieuwjaar!! Dat dromen mogen uitkomen en nieuwe worden geboren :-)

Na alle feestdagen is het weer hoog tijd voor een update uit Boedapest. Al heb ik niet echt veel te vertellen momenteel, de meesten van jullie heb ik immers pas nog gezien in Nederland.
En degenen die ik niet gezien heb….. In februari moeten we écht afspreken!!
Het was wel gek om die week thuis te zijn. Het was heerlijk om gewoon Nederlands te kunnen spreken, alle stomme reclameborden te kunnen lezen en gesprekken te kunnen volgen zonder na te denken. Maar het was ook wel raar om te beseffen dat het werk in Boedapest gewoon doorging en dat ik bij terugkomst een heleboel gemist zou hebben.

Maar goed, genoeg sentimenteel geneuzel, over tot de orde van de dag!
Een van de eerste telefoontjes die ik aannam was gelijk een leuke. Ik dacht toch welkelijk dat die mevlouw een glapje maakte toen ze vloeg of ik ook Chinees splak. Maal nee! Zij was bloedselieus. En zelfs heftig teleurgesteld toen ik zei dat mijn Chinees meer dan een beetje roestig was. Mijn collega’s hadden ondertussen in de gaten wat voor soort gesprek ik had, dus die stonden gierend van het lachen mee te luisteren, de hufters. En daar zit je dan, met je mond vol tanden. Ik bedoel, ik spreek goed (en veel) Nederlands, kan me in het Engels prima redden, in het Hebreeuws kan ik me ook wel redelijk duidelijk maken. En in gebarentaal natuurlijk, al heb je daar aan de telefoon weinig aan. Maar Chinees….. Nou, nee.
Ik wist mijn geduld redelijk te bewaren en mijn lach in te houden, maar op een gegeven moment kon ik die mevrouw wel door de telefoon trekken met accent en al! Ze bleef dezelfde vraag stellen, maar steeds in andere bewoording. Ik gaf steeds hetzelfde antwoord, ook steeds net iets anders geformuleerd. En na een keer of 4 verweet die mevrouw me dat ik steeds een ander antwoord gaf. *zucht*
Uiteindelijk heb ik haar gevraagd of ze het een ander naar me kon mailen, van mailen had ze niet veel kaas gegeten dus ze wilde het liever faxen. Nu vraag ik je, FAXEN, onder welke steen leeft ze? Mijn antwoord verwachtte ze ook per fax, dus ik ging vol goede moed naar een collega om te vragen of hij mij kon helpen de fax te sturen. Moesten we eerst samen op zoek naar het faxapparaat, dat moest nog wel ergens staan, maar waar??? Vijf collega’s verder wist eindelijk iemand ons te vertellen dat we het gewoon met de printer konden scannen en dan met de mail konden faxen, uhuh. Zo gezegd, zo gedaan. Ik was blij dat ik die mevlouw niet meel hoefde te bellen en die mevlouw antwooldde me in keulig Nedellands dat de ze de fax ontvangen had en het pakje teluggestuuld.

Verder heb ik mijn huis per ongeluk verbouwd. In beschonken toestand wilde ik mijn gordijn dicht trekken, maar trok daarbij het hele gevaarte van de wand. Helaas voor mij hangt het geheel veel te hoog, ik kan ‘m dus zelf niet ophangen. Ik heb al op mijn bureau gestaan, en in de vensterbank, maar ik kom net een stukje tekort. Toen dacht ik slim te zijn en zette een stoel op mijn salontafeltje, dat leek te gaan lukken tot het tafeltje langzaam maar zeker door zijn hoeven zakte. Daar stond ik, op mijn stoel, met mijn retrogordijnen hip om mijn schouders gedrapeerd, ontzettend door de tafel te zakken. Ik vreesde dat ik, als ik teveel zou bewegen, heel charmant kapseizend ten onder zou gaan. Dus ik ben maar stil blijven staan tot ik uiteindelijk alleen nog maar op het tafelblad en de stoel stond.
Nu heb ik de huisbaas maar gebeld, hij komt met een ladder, wel zo veilig.
Vóór deze hele onderneming heb ik even proefondervindelijk vastgesteld dat een huis met zes voordeuren knap lastig is voor iemand die, laat ik het netjes zeggen, niet meer helemaal nuchter is. Ik heb er ongeveer 40 minuten over gedaan om binnen te komen. Het hek en de voordeur gaan namelijk met een code open, en ik wist de cijfers heus nog wel maar de volgorde was iets lastiger. Daarna kwamen vier deuren met evenzoveel sleutels. Tja.. ga daar maar eens aan staan. Fanni lachte me hartelijk uit toen ik haar vertelde hoe lang ik erover gedaan had. Nou, ik heb mijn lesje wel geleerd: de volgende keer dat ik ga drinken slaap ik niet thuis!

Ik heb ook een alternatief gevonden voor het thee zetten met winterjas: ik heb het straalkacheltje uit de badkamer in de keuken gezet. Nu hangt mijn jas weer in de gang in plaatst van naast de keukendeur, dat maakt mijn huisje weer iets meer huis en iets minder camping.

Als het dit weekend een beetje knap weer is ga ik wandelen, dan volgen er uiteraard foto's :-)!

liefs, Martine