Herrie in de keuken.

Elke keer als ik een blog post bedenk ik dat ik de volgende iets eerder moet schrijven, dan hoef ik niet zoveel in een keer te vertellen. Helaas is dat ook deze keer weer niet gelukt…

De huisbaas heeft mijn gordijn weer netjes opgehangen, maar de vreugde was van korte duur: nog dezelfde avond trok ik het andere gordijn eraf. Die heb ik overigens zelf weer opgehangen, niet met een stoel op een tafeltje (Nee, mam, ik zal het nooooooit meer doen), maar heel creatief met een bezem. Waar zou dat ding anders voor zijn? Vegen heeft hier totaal geen zin, ik weet niet waar het stof vandaan komt, maar het besluipt me van alle kanten. Volgens mij jongt het aan waar ik bij sta, onder mijn bed, onder de kachel, in de gordijnen. Gelukkig heb ik ook een stofzuiger. Niet dat dát nu mijn grote hobby is, maar mijn appartementje is zo klein dat als ik mijn stofzuiger in het midden van de kamer zet dat ik er verder niets aan hoef te doen. Ja, aanzetten, dat dan weer wel.
De bezem is dan volgens mij ook alleen bedoeld om de gordijnen op te hangen, iets anders kan ik er niet van maken.

Verder heb ik me dit weekend behoorlijk uitgesloofd! Omdat ik geen topsalaris heb is het plan om vanaf nu mijn lunch gewoon mee te nemen, in plaats van elke dag in het restaurant te eten. Dat restaurant is om meerdere redenen niet mijn favoriet: het eten is lauw, het is te weinig (zelfs voor een kleine eter als ik) en het personeel is vreselijk onvriendelijk. En, Hollands als ik ben, het is te duur.
Dus heb ik dit weekend de stoute schoenen aangetrokken, bijpassend schort voorgebonden en ben aan het koken geslagen! Niet te ingewikkeld, gewoon soep. Dat, zo had ik bedacht, kon toch niet al te moeilijk zijn.
Men zoekt een recept op internet, men moet het vervolgens overschrijven omdat men geen printer heeft en men gaat daarna met frisse tegenzin boodschappen doen. Boodschappen doen op een vrijdagmiddag is hier net zo vervelend als in Nederland; krijsende kinderen, bellende moeders en dikke rijen voor de kassa. Neem daarbij in je achterhoofd dat ik naar de Lidl was gegaan, want die is goedkoper dan de Match hier om de hoek. Lidl = goedkoop = stinkend druk!
Stond ik daar in die verrekte Lidl, hadden ze niet eens alles wat ik nodig had. De eerste lichting boodschappen dus maar gauw thuisgebracht en alsnog naar de Match.
Goed, de ingredienten zijn in huis. Nu kan het echte werk beginnen. “bak de uitjes, knoflook en sambal in wat olie”. Uitjes, check. Knoflook, check. Sambal, check, denk ik. F**k, geen koekepan in huis!!! Dus wéér terug naar de Match om daar voor veel te veel geld een waaibomenhouten koekepan te kopen. Nieuwe poging: bak de uitjes… jajajajaja, dat weet ik nu wel!
Uitjes, knoflook en iets waarvan het me tot op de dag van vandaag niet duidelijk is of het sambal is, gebakken. Paprika en boontjes erbij, tot nu toe geen problemen. Totdat de mais moest worden toegevoegd. Mais in blik. Blik zonder lipje. Keuken zonder blikopener. *zucht* Nu heb ik overheerlijke Mexicaanse soep, zonder mais.
En wat denk je? Zit ik vandaag, tijdens mijn half uurtje lunch, mijn zelfgebrouwen soep te eten, vraagt een collega om het recept. Braakhekke, Martine Braakhekke. License to cook.

Die lunchtijd is ook nog een heel gedoe…. Onze keuken is eigenlijk veel te klein voor de grootte van het team. Het gevolg is dat je daar met je maisloze mexicaanse soep in de rij staat tot je het eindelijk in de magnetron kunt doen. Wat in de praktijk neerkomt op vijf minuten om alles naar binnen te metselen. Voor een langzame eter als ik is dat een behoorlijke uitdaging. Maar nu is de hele baan wel een behoorlijke uitdaging. Niet omdat het te moeilijk is, maar omdat ik er steeds meer achter kom dat ik niet in de wieg gelegd ben voor de klantenservice. Sommige mensen wil ik gewoon het liefst eens flink de waarheid zeggen. Zo belde er vandaag een vrouw die vroeg of we haar automatische bestelling nog tegen konden houden. Ik zei dat ik mijn best zou doen en vroeg op welke dag haar bestelling geleverd zou gaan worden. Antwoordde ze, zonder enige schaamte, de 14e…. Beste mevrouw, wat dénk je nu? Dat ik een order die al bij UPS in de vrachtwagen zit er eigenhandig uit ga trekken? Waarom belde je vrijdag niet? Maar dat mag ik niet zeggen, in plaats daarvan antwoordde ik heel braaf dat ik mijn best zou doen en dat ze, mocht het pakketje toch geleverd worden, het altijd terug kan sturen. Muts!

Ik heb nu een sollicitatie gestuurd naar een Nederlandse school in Boedapest, hopelijk kan ik daar terecht want als ik hier blijf werken vrees ik dat mijn hersens af gaan sterven.
Oh, tussen twee haakjes: ome Ben, als jij je netwerk wilt gebruiken om mij die baan als koorddanser te bezorgen? Heel graag.

Grappig hoe mijn leven, naast het werk, nu steeds meer vorm begint te krijgen: ik heb nu zangles, ik heb afspraken om bij een aantal koren eens mee te repeteren, ik ben naar een jazzconcert geweest en ben door de drummer uitgenodigd om aankomende donderdag weer te komen (en voordat jullie het gaan vragen: de drummer is getrouwd) en ik ga morgen na het werk met een aantal collega’s sporten. Dat zal wel even confronterend zijn, de laatste keer dat ik sportte was volgens mij nog in de vorige eeuw.
En zo zit mijn week alweer vol: morgenavond sporten, woensdagavond zingen, donderdagavond concert, vrijdagavond een verplicht evenement van mijn werk. Voor dat evenement moest ik twee weken geleden ook dat dansje opnemen. De film daarvan hebben we nog niet gezien, die zal ook voor de Kick-Off Meeting niet openbaar gemaakt worden. Volgende week maandag hoop ik een link te hebben om hem te kunnen delen. Behalve als het echt té genant is, dan zeg ik gewoon dat ik ‘m nog niet heb….

Liefs, Martine