Jeruzalem, 2 juni

Zo, daar ben ik dan weer, bijna twee jaar na dato. Terug in Israël! Ik spreek nu natuurlijk beter Ivriet dan vorige keer, dus nu kan ik zowaar de borden lezen. Let wel: lezen, das wat anders dan begrijpen ;-)
Op schiphol hadden we wat vertraging en op de een of andere manier schijn ik iets uit te stralen van: praat met mij, het maakt niet uit waarover. Dus de man naast mij begon een heel gezellig gesprek. Na een monoloog van 10 minuten kon ik er eindelijk tussendoor gooien dat ik geen ivriet spreek. Blijkbaar verwachtte mijn nieuwe vriend dus ook geen antwoord, anders was het hem wel eerder opgevallen dat ik hem niet helemaal kon volgen.
Maar goed, na mijn ontboezeming over het al dan niet ivriet spreken was ik natuurlijk gelijk 't zaadje. Mijn nieuwe chaver (vriend) sprak alleen nog maar ivriet en verwachtte van mij hetzelfde. De eerste paar minuten heb ik niet zoveel gezegd. Zoals jullie wel zullen begrijpen hield ik dat zwijgen niet heel lang vol, dus ik begon vol frisse tegenzin mijn eerste zin te bouwen. Tot mijn verbazing begreep hij meteen wat ik bedoelde. Een half uur later had ik de blaren op mijn tong geluld, maar zaten we nog steeds niet in het vliegtuig, beetje jammer...

Toen we uiteindelijk wél in mochten stappen bleken we niet naast elkaar te zitten. Jammer van het gezelschap, maar fijn qua stoelruimte. Ik vrees dat hij anders de helft van mijn stoel had bezet. (hij eet zijn bordje altijd goed leeg, zullen we maar zeggen)

Na een vlucht zonder verdere noemenswaardigheden landden we 10 minuten later dan gepland op Tel Aviv. Op naar de gezellige mensen van immigratie-dinges. Tjongejongejonge, ze wilde echt alles weten! Op schiphol was ik zo klaar: wat ga je doen? -naar een bruiloft- Heb je zelf je koffer ingepakt? -ja- Heb je cadeautjes mee voor het bruidspaar? -jeps- Ook van anderen? -bingo- Weet je wat? -hm hm, een kookboek- Goede reis! - dank u-
Maar op Tel Aviv verwachtte ze midden in de vroege ochtend nog slimme antwoorden... beuhhh. Dus ik heb mijn troef ingezet; intelligent kijken en lief lachen. Gelukkig had ik de uitnodiging van het huwelijk mee, toen ik haar na 10 minuten eindelijk zover kreeg dat ze ernaar wilde kijken was ik snel klaar.
Mijn koffer kwam als een van de eerste op de band (das ons nog nooit gelukt, Irma!) ik was zwaar verbaasd ;-)
Daarna op zoek naar nesher, een soort collectebus, als het busje vol is gaat hij rijden. Gelukkig was ik de eerste om uit te stappen!

Uiteindelijk lag ik om 5.30 (israelische tijd) in bed, en moest ik voor 9.30 ontbijten. Dat is ruimschoots gelukt, 9.25 zat ik aan tafel.
Daarna ben ik op zoek gegaan naar een israelische simkaart, een kaart met buslijnen en de kotel (klaagmuur). Aan het eind van de dag had ik ze alledrie gevonden, missie geslaagd.
Het is vandaag een feestdag (Jom Jerusalaim, het vieren van het heroveren van Jeruzalem door Israel) dus er waren heel wat mensen op de been in de oude stad. Echt heel gezellig, grote groepen met gitaren en djembé's en op straat in het centrum allemaal live muziek.
Op zich wel leuk dat ik een simkaart heb gevonden, maar ik ben op mijn eerste dag meteen al opgelicht. Ik vroeg namelijk om een kaart waar ik ook mee naar NEderland kan bellen en sms-en, maar ik heb er nu een die alleen in Israël werkt.
Morgen maar een nieuwe poging doen, want dat gestunt met twee simkaarten heb ik geen zin in.

Het viel me vandaag op dat er veel om geld wordt gevraagd, vooral in de oude stad. Staat daar zo'n meneer met een baard en een gebedenboek, zegt eerst vriendelijk gedag en begint daarna allemaal zegeningen uit te spreken over mij, mijn ouders, andere familie en voor geluk in het algemeen. Best leuk, maar ik had er niet om gevraagd. Helaas was hij van mening dat alleen de zon voor niets opgaat. Ik heb me over laten halen, het had ook wel iets, overladen te worden met zegeningen vlak bij de Kotel.
Dus ik liep als een gezegend mens verder, pardoes in de armen van de volgende bebaarde meneer met gebedenboek. Tja, eens gezegend blijft gezegend, dus hij hoefde het van mij niet te herhalen. Als de zegeningen uitgewerkt zijn is hij de eerste.
En later, op een plein in de 'gewone' binnenstad van Jeruzalem stond een kudde mindervalide mensen geld te vragen. Nu ben ik heus niet te beroerd om de medemens te helpen, maar toen ik ze daar opgesteld zag staan in rijen van tien was ik gelijk genezen (ik wel... zij helaas niet)
Om jullie niet te laten denken dat ik zo'n harteloos type ben: ik heb wel wat gegeven aan een vrouw die op een afstandje zat en niet opdringerig was.

Maaaaaar goed, ondertussen is het 21.30 en vallen mijn ogen zowat dicht.
Morgen ga ik naar Liora (een vriendin van Marion), zij laat me de hoogtepunten van Tel Aviv zien. Woensdagochtend heb ik een date met een rabbijn, en 's avonds het huwelijk. Ik ben benieuwd!

Oja, das ook nog zo wat. Je moet hier betalen voor draadloos internet, heb ik in principe geen bezwaar tegen, alleen de manier waarop... Ik betaal voor 24 uur, dus ik zei: dus ik kan verdeeld over de hele week in totaal 24 online? (wist ook wel dat dat niet zo bedoeld werd, maar het was het proberen waard, nietwaar?!)
Die baliemeneer keek me aan of ik van een andere planeet kwam! NEE, mevrouw, u kunt nu 24 online gaan, dus morgen om deze tijd is het weer afgesloten.
Mijn argument dat ik dan dus betaal voor een nacht internet (wat net zo gek is als een hond een kerstbal geven) vond hij niet overtuigend. Helaas...
Dus als ik nog geld over heb zal ik van de week weer de kas van het hotel spekken en jullie mailen.
x Martine

P.S. ik overweeg nu om vannacht een film te downloaden, al is het alleen maar omdat ik ervoor heb betaald ;-)