De choepa

Daar ben ik weer. Opnieuw afgezet door het Park Hotel, maar ik kon het echt niet laten om even internet aan te vragen. Ik heb zoveel te vertellen!!

Dinsdag ben ik een dagje naar Tel-Aviv geweest, de reis op zich was al een belevenis. Het begon al met het zoeken van het busstation, dat ik overigens om de hoek is, daarna het vinden van de goede bus en vervolgens een plek zoeken. Klinkt allemaal erg eenvoudig, maar schijn bedriegt! Het busstation wist ik wel te liggen, maar het bereiken was nog heel andere koek. Opeens hield namelijk de stoep op, liep ik daar in de berm met twee tassen cadeautjes en zweet op m'n voorhoofd me af te vragen hoe die mensen aan de overkant op de stoep waren gekomen.
Goed, uiteindelijk het station bereikt en binnengekomen (voor het beeld: metaaldetectoren, kleine mannetjes met grote geweren en zo'n scan voor je tassen)
Nadat ik in vloeibaar Ivriet had gevraagd waar de bus naar Tel-Aviv ging, en de aanwijzing voor de verandering klopte, ben ik dankbaar neergeploft naast een meneer die géén gesprek met me ging voeren. (drie hoeraatjes voor die meneer!)
De rit duurde ongeveer 45 minuten, na 10 minuten vielen die man zijn ogen dicht en gingen zijn knieeen steeds verder uit elkaar. Ik weet niet wat dat is, maar mannen zitten altijd met hun benen wijd! Nog eens 10 minuten later, toen mijn buurman even zijn ogen open deed, vroeg ik of mij misschien iets opzij kon zodat ik niet zo op het raam geplakt hoefde te zitten. Hij aarzelde geen moment, maar werd meteen boos! Of ik wel niet wist hoe ongemakkelijk hij dan zou zitten. Maar nee, daar had ik als vrouw natuurlijk geen verstand van.
Heel even heb ik getwijfeld of ik de discussie aan zou gaan, of gewoon mijn schouders ophalen. Ik heb hem gelijk gegeven dat ik inderdaad niet wist hoe oncomfortabel hij dan zou zitten, maar ik heb ook gevraagd of hij wel eens in een rok. met door zweet aanelkaar geplakte benen, in een propvolle bus tegen het raam geprakt heeft gezeten en hoe comfortabel hij dat vond.
De vrouw achter ons moest lachen, waarna hij zijn benen zuchtend en steunend bij elkaar deed en me vervolgens elke paar minuten een vernietigende blik toewierp.

Eenmaal in Tel-Aviv ben ik door Liora rondgereden langs een boel mooie of bijzondere plekken. Daarna hebben we haar kinderen van school gehaald en thuis lekker gegeten; humus, techina en irakese pita.
Zoonlief ging bij een vriendje spelen, dochter moest naar de padvinders. Liora en ik zijn naar de haven gegaan en hebben daar een moderne dansvoorstelling gezien. En geweldige chocola gegeten bij Max Brenner, jammie!
Toen was de dag alweer voorbij en ben ik weer in de bus gestapt.

Woensdagochtend had ik een afspraak met een rabbijn van Machon Meir, een school waar ik misschien wil leren. Ik was best een beetje zenuwachtig, maar het viel me 100% mee. Hij was erg relaxt en heeft me verschillende mogelijkheden uitgelegd.
We hebben afgesproken dat ik morgenmiddag lessen kom volgen, dan heb ik een beter idee hoe het daar aan toe gaat en kan ik daarna beslissen of ik daar wil leren.
Na het gesprek ben ik via het busstation, daar is een orange-winkel en ik had nog een appeltje met ze te schillen, teruggegaan naar het hotel om me om te kleden voor de choepa.

Dat was echt een belevenis!!
De receptie was van 18.00 tot 19.00, de choepa zou om 19.00 precies zijn. Nu weet ik ondertussen dat Israeli het niet zo nauw nemen met de tijd, dus toen de choepa om 19.40 begon was ik niet verbaasd.
Eerst werd de bruidegom vergezeld door vrienden/familie en gezang van de plaats van de receptie naar de choepa begeleid. Daarna de bruid, daarvoor was nog iets wat ik niet goed kon zien, volgens mij stonden de ouders met kaarsen in de hand.
Vervolgens ging iedereen naar de choepa, echt betoverend mooi! Hij was versierd met een heleboel witte rozen en op de achtergrond zag je Jeruzalem liggen. Het hotel lag op een berg, dus je zag Jeruzalem in het dal en op de volgende berg, zooo ontzettend adembenemend mooi.

Tijdens een lied liep de bruid om de bruidegom heen, waarom weet ik eigenlijk niet, zal ik eens navragen. Daarna werden de huwelijkakte voorgelezen en er werden zeven zegeningen uitgesproken door zes mannen. Daarna werd een lied over Jeruzalem gezongen, en aan het eind werd het glas (waaruit het bruidspaar eerder de kidoesjwijn had gedronken) gebroken waarna iedereen 'mazal tov!' riep.
Een Joods feest is pas echt compleet als er veel en lekker eten is, dus na de plechtigheid gingen we allemaal naar binnen om te eten en te dansen.
Het was zo'n overweldigende ervaring dat ik het niet eens onder woorden kan brengen.
groetjes!


P.S. Het eerste hotel dat ik had geboekt werd door Ilana afgekeurd omdat het in de arabische wijk zou liggen. Nu heb ik, volgzaam als ik ben, een ander hotel genomen ergens in een neutrale wijk. Maar ik vraag me ondertussen ernstig af hoe neutraal de wijk is, elke ochtend word ik wakker van het arabische geblér van de schoonmaakploeg. Lekker bijdehand is dat, je kunt tot 9.30 ontbijten, maar om 7.30 lopen zij al gillend met glorix door de gang...