Verhuisd enzo.

Hoewel ik vorige keer nog plechtig heb beloofd dat het volgende verslag niet zo lang op zich zou laten wachten, heeft het toch bijna een maand geduurd. Ik schaam mij diep.
Hoewel er best een goede reden voor was! Ik ben namelijk verhuisd!! Van het Széll Kálmán Tér naar Szilágy Erzsébet Fasor. Het ligt drie tramhaltes bij elkaar vandaan, maar het is een wereld van verschil. Zo heb ik hier centrale verwarming, ook in de keuken en badkamer, en is het appartement heerlijk licht. Nu ik erover nadenk had ik in dat andere appartement ook centrale verwarming; één gaskachel in het midden van de lengte van het appartement.
Ik geniet met volle teugen, want naast de verwarming en de openslaande deuren heb ik ook een bad en (eindelijk) internet. Sterker nog: ik heb zo'n combipakket, dus ik heb ook een vaste telefoon én 35 televisiezenders. Beetje jammer dat ik geen tv heb, maar een kniesoor die daarop let.
Het is nu nog een beetje behelpen, want er staan niet zoveel meubels, maar als ik in Nederland ben gaan Fanni en Tamás de vloer schuren en lakken en de muren schilderen dus we hadden afgesproken dat ik het voorlopig alleen met een bed doe. Het is natuurlijk onzin om nu de meubels erin te sjouwen en over drie weken het hok weer leeg te halen.
De vorige eigenaresse had haar wasmachine aan Fanni verkocht, Fanni zou 'm bij haar moeder neerzetten en ik zou een kleiner model krijgen. Ten eerste omdat ik in mijn eentje genoeg heb aan een kleinere trommel en ten tweede omdat dan de badkamer deur open kan, wat mij wel praktisch lijkt aangezien ik dol ben op badderen.
Maar goed, afgelopen maandag moest ik toch echt het een en ander wassen. Wat techniek en rommelen betreft heb ik wel een aardje naar mijn vaartje, dus ik sloot heel dapper de water aan- en afvoer aan en stak zelfs de stekker in het stopcontact. Wasje erin, wasmiddel niet vergeten. Op goed geluk een programma kiezen, want dat apparaat zat vol symbolen die ik nog nooit op een wasmachine gezien had. Het ouwe beessie begon veelbelovende geluiden te maken, dus ik heb mij met een reep chocola en een kopje thee in de woonkamer teruggetrokken om een film te gaan kijken.
Na een uur viel het me plotseling op dat ik al enige minuten hetzelfde geluid uit de badkamer hoorde. Toen ik besloot poolshoogte te nemen zag ik dat de wasmachine welliswaar de prachtigste geluiden produceerde, maar dat er geen druppel water in de trommel zat. Mijn wasje was nog kurkdroog en net zo niet-schoon als een uur daarvoor. Enigszins teleurgsteld stopte ik het programma en wilde de deur openen. Ai... geen handvat te bekennen. Hm. Een knopje met een symbool dat op "pompen" leek, hoopvol drukte ik op alle knopjes en probeerde alle standen van de draaiknop. Helaas zweeg mijn russische pre-communistische wasmachine in zestien balkantalen en weigerde hij zijn deur te openen.
Mijn in allerijl opgetrommelde Facebookvrienden gavan goedbedoelde doch nutteloze adviezen, dus mijn wasje bleef waar hij was: niet-schoon en kurkdroog in de wasmachine.
De volgende dag belde Fanni om te vragen of ze het appartement in mochten om de koelkast te plaatsen en de wasmachine om te ruilen. *slik*
Uiteindelijk heeft zij de vorige eigenaresse gebeld en na veel gedoe het deurtje open gekregen. Toen ik 's avonds bij haar kwam voor mijn zangles had ze mijn was gedaan. Ik zei nog dat ze dan mijn wasmachine wel weer mee kon nemen, maar dat zag ze toch niet zitten, helaas!

Twee weken terug ben ik met Mirre naar Sopron geweest. Voor de bierdrinkers onder jullie: inderdaad daar komt de Soproni vandaan. Volgens de Lonely Planet moest je daar echt geweest zijn, ze hebben in Sopron een uitkijktoren van waaraf je de Erasmusbrug moet kunnen zien. Helaas voor ons stond heel Sopron in de steigers en zijn we na een rondje wandelen en een heerlijk broodje maar weer in de trein gestapt.
De trein, dat is ook nog zoiets!
Op de terugweg werden we gecontroleerd, dus wij wensen die meneer een Jó napot (goede dag) en geven heel blij onze kaartjes. Bleken we wel betaald te hebben voor de reis, maar niet voor de stoelen. In Hongarije bestaat een treinkaartje dus uit twee delen, een kaartje voor de reis en een apart kaartje voor de stoelen in díe specifieke trein. Lief lachen en dom kijken hielp niet. Dom lachen en lief kijken ook niet, trouwens. We moesten gewoon dokken....
Waar ik in Nederland, in tegenstelling tot mijn criminele ooms en tantes, nog nooit in mijn tweeëndertig jaar een bekeuring voor zwartrijden in de trein heb gekregen, heb ik er in Budapest al na twee maanden een te pakken. Top!

Vorige week ben ik mee geweest met een Free Walking Tour, dat stond me wel aan, die combinatie van Free en Walken. Heel interessant, een tour door de joodse wijk van Budapest. Van de synagoge, die overigens prachtig is, naar de muren van het ghetto. Beetje jammer was dat het de eerste écht koude dag was, maar dat mocht de pret niet drukken. (oké, dat is een leugen, want het drukte de pret wel degelijk). We eindigden de tour met een forralt bor (glühwein) in een ruin bar. Leuk principe, zo'n ruin bar: een leegstaand pand omgebouwd tot bar. Met allemaal afvalmateriaal zijn verschillende "zalen" gecreërd. In de zomer hebben ze zelfs in de binnentuin een openlucht bioscoopje. Voor een indruk http://www.szimpla.hu/budapest/kepek

Zo, nu heb ik wel weer genoeg gepraat. Vragen??
Geen vragen, daar hou ik van.
Tot later!