Paaseieren schilderen en water gooien

Het is weliswaar een week later dan ik bedoelde, maar maandag is maandag, dus ik heb mijn belofte niet gebroken. Denk ik… Voor degenen die daar anders over denken: sorry! Voor degenen die het wel met mij eens zijn: sorry!

Het was me het weekje wel.
Om te beginnen was ik vorige week donderdag en vrijdag ziek, maar hier in het bureaucratische Hongarije heb je een briefje van de dokter nodig om te bewijzen dat je ziek was, anders krijg je dus mooi geen cent uitbetaald. En een huisarts had ik nog niet. Je wordt als niet-hongaarssprekende buitenlander genaaid waar je bij staat, en dan doen ze niet zo krenterig één oor, maar gelijk een paar reserve. Gelukkig is daar in mijn geval altijd Fanni die mensen kent die weer mensen kennen, dus zo kon ik vrijdagmiddag terecht bij een huisarts die Engels spreekt. Vanaf vier uur had ze spreekuur, dus naar goed Nederlands gebruik stond ik daar om vijf voor vier voor de deur te trappelen. Om vier uur bleek overigens dat de deur niet op slot was, ik had gewoon naar binnen kunnen gaan in plaats van buiten voor gek versleten te worden omdat ik maar voor die deur bleef dralen.
Maar goed, om vier uur was ik binnen. Hangt daar een apparaat waar je overduidelijk een bonnetje uit moest zien te toveren, de spreuk om dat voorelkaar te krijgen was echter alleen in het Hongaars. In de wachtkamer zaten twee mannen; een had het te druk met rochelen en mopperen dus daar wilde ik hem niet in storen, de ander was verdiept in een boek. Zo verdiept dat hij tien minuten later nog geen bladzijde was opgeschoten, maar dat wist ik op dat moment nog niet. Ik besloot hen in mijn beste Hongaars te begroeten, degene die zou opkijken zou mijn redder in nood worden.
“Jó napot kívánok.” Hm… geen reactie. Mijn plan B was de Hunglische aanpak. “Bocsánat, can you help me?“ Ah, nu keek de man op uit zijn boek. Ik wees naar het apparaat en trok een gezicht dat door moest gaan voor totale ontreddering en ernstige behoefte aan een witte ridder op een knap paard. (Ik had al gezien dat andersom er helaas niet in zou zitten.) Mijn prins stond op van zijn stoel, zuchtte dramatisch en drukte op een knopje. Ik bedankte hem uitgebreid en vriendelijk, toen nog wel. Ik was iets minder enthousiast toen bleek dat ik op de verkeerde dokter had zitten wachten. Uiteindelijk ben ik toen via de achterdeur alsnog naar de goede dokter gebracht. Er zaten twee dames aan een bureau, allebei in witte jas en allebei keken ze niet op toen ik binnen kwam. Dat bracht mij bij mijn volgend dilemma: wie zou de dokter zijn? Een van hen begroette me en vroeg me op de behandeltafel plaats te nemen, ik hoopte er maar het beste van.
Uiteindelijk stond ik na vijf minuten weer buiten met een recept voor een driedaagse antibioticakuur, die ik nooit heb opgehaald, en een briefje om maandag weer terug te komen. Maandag kreeg ik een briefje voor mijn werkgever: ik was ziek geweest.

Woensdagavond besefte ik dat mijn autootje al een tijdje ongebruikt in de tuin stond te staan en dat het tijd werd om het beestje weer eens uit te laten. Ik had nog een dvd van Fanni, dus ik besloot dat ik die wel even terug kon brengen.
Mijn TomTom had tijd nodig om op te starten, maar dat leek me geen probleem, want hoe ik hier de buurt uit moet rijden weet ik wel. Om een lang verhaal kort te maken: toen ik midden in het centrum van Buda stond had mijn TomTom nog steeds geen signaal gevonden. Ik besloot om naast de trambaan te blijven rijden, want die tram neem ik altijd als ik naar Fanni ga. Op zich werkte die theorie prima, het was alleen jammer dat ik bijna twee keer de hoeveelheid kilometer heb gereden dan de werkelijke afstand.
Ik wilde de dvd ongemerkt in de brievenbus proppen, maar natuurlijk kwam Tamás net aan rijden, dus ik heb gezellig een kopje thee gedronken en werd meteen uitgenodigd om zaterdag paaseieren te komen schilderen. Dus ben ik zaterdag opnieuw met de auto naar Fanni geweest. Inmiddels deed mijn TomTom het weer, hij bleek psychisch in de war te zijn doordat het een schrikkeljaar is, dus ik was netjes op tijd in het derde district.
De eieren worden hier niet met verf beschilderd, maar gekookt met de schil van uien waardoor ze roodbruin worden. Op het ei “plak” je met water allerlei vormpjes met bijvoorbeeld bloemblaadjes, daarna doe je het ei in een stuk panty en kook je hem. Het ei blijft wit waar de bloemblaadjes zitten (zie foto :)).
Andere eieren worden gewoon helemaal bruin geverfd om er daarna met een fineliner een bepaald patroon op te tekenen. Elk patroon heeft een betekenis.
Het leuke is namelijk dat op paasmaandag jongens aanbellen bij meisjes, een lief gedichtje voordragen en vervolgens een emmer water over haar heen te gooien. Als dank daarvoor dien je dan als meisje een ei te geven. Voor elke jongen een passend patroontje: zie je hem wel zitten dan geef je A, wil je hem subtiel duidelijk maken dat je geen interesse hebt dan geef je B. Het hoeft overigens geen emmer te zijn, een klein beetje besprenkelen voldoet, maar dat is lang niet zo leuk, natuurlijk.

Eerste paasdag wilde Fanni naar de kerk, ze vroeg of ik het leuk vond om mee te gaan. Iedereen die mij kent weet dat ik ‘een dingetje’ heb met Jezus, dus ik was niet onverdeeld enthousiast, maar mijn nieuwsgierigheid naar de Hongaarse Paasdienst won het van mijn dingetje. De kerkdienst zou om kwart voor vijf beginnen, dus Fanni zou me om vier uur op komen halen. Om het, voor de Noord-Hollanders, even visueel te maken: Fanni woont in Heemskerk, ik in Wijk aan Zee en de kerk was in Castricum. Ik vond het dan ook niet logisch dat zij mij op zou halen, ik stelde voor dat ik gewoon met de tram kwam. Volgens Fanni reden die nog niet. Oh, en ik hoefde niet te eten, want na de dienst was er ontbijt…… Dus.
Plots begreep ik waarom ze het zo voorzichtig bracht en waarom de trams NOG niet reden. Naïef als ik ben dacht ik dat ze 16.45 bedoelde (al is dat ook een rare tijd) en dat de trams niet reden omdat het een feestdag was.

En zo kwam het dat ik op een doordeweekse zaterdag al om 3.30 naast mijn bedje stond te vloeken (grapje natuurlijk, om 3.30 komt er zelfs nog geen scheldwoord in me op, laat staan een vloek). En om 4.30 in een kerk zat, alwaar ik tot de ontdekking kwam dat ik mijn bijbel niet mee had, dus dat ik de vertaling van het evangelie zelf zou moeten verzorgen. Nem baj! (geen probleem)
Ware het niet dat de voorgangster (hoe noem je een vrouwelijke priester?) Fanni kent en tegen een Amerikaanse priester (ook een vrouw) zei dat ze maar naast mij moest gaan zitten omdat Fanni waarschijnlijk wel zou vertalen.
De vrouw, die op donderdagavond tijdens een soort seidermaaltijd al had ontmoet, schoof gezellig bij ons aan. Nou ja, gezellig… Deze vrouw is er een van de “vrouwen zijn niets minder dan mannen – club” en zei op donderdagavond steevast Godess waar in het verhaal G’d stond en her waar wij allemaal his lazen. Kortom, ze werkte behoorlijk op mijn zenuwen.
Het vertalen werd ook geen succes, Fanni en ik hebben aan een half woord genoeg. Bovendien weet ik dat Fanni het prettiger vindt om eerst zelf naar de preek te luisteren en me in de auto een samenvatting te geven. Dus ik vermaak mezelf altijd door mijn eigen vertalingen te fabrieken op basis van de woorden die ik wél versta. Ik denk dan ook dat die Amerikaanse mevrouw zich nu afvraagt wat voor bijbels wij in Nederland hebben en hoe het staat met catechesatie, want ik geloof niet dat Judas Jezus écht verraden heeft voor chocola. Zelfs niet in de Amerikaanse vertaling.