Sorry, sorry, sorry!

Waar ik in Nederland aan iedereen beterschap heb beloofd wat betreft het updaten van mijn blog, ben ik dat, eenmaal terug in Boedapest, glad vergeten…
Ik weet dat ik nu weinig geloofwaardig meer over kom, maar ik heb met mezelf (en met Truus) afgesproken om vanaf nu elke maandag een verslag te schrijven. Ja, ik weet dat het vandaag donderdag is, kniesoor!
In Nederland heb ik twee weken schandalig de beest uitgehangen: kroeg in, restaurant uit en dan de volgende kroeg weer in. Dat doet een behoorlijke aanslag op je portemonnee en op je zelfbeeld. Ineens blijkt namelijk dat ik nu de volgende dag veel meer last heb van de drank dan ik vroeger altijd had. Niet dat ik me daardoor liet tegenhouden, overigens… Je moet je angsten onder ogen zien, nietwaar?!

Ramon was zo lief om met me mee terug te rijden naar Boedapest, dus mijn eerste weekend hier was meteen gezellig. Doordat we donderdag flink door hadden gereden en ergens vlak voor de Hongaarse grens overnacht hebben, waren we vrijdag lekker op tijd in mijn appartementje. Wel grappig dat we allebei geen idee hadden hoe het eruit zou zien; Ramon omdat hij er nog nooit geweest was en ik omdat het tijdens mijn vakantie geschilderd en ingericht zou worden. Ik ben enorm blij met het resultaat!! Het is maar een klein appartementje, maar alles zit erop en eraan :)
Ramon wilde graag echt Hongaars lunchen. Het plan was dan ook om net voor Boedapest de TomTom zo in te stellen dat we niet meer over de snelweg zouden gaan. De achterliggende gedachte, of eigenlijk wens, was dat we dan door de kleine plaatsjes voor Boedapest heen zouden rijden. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben een aantal schattige kleine plaatsjes gezien, maar die waren zo klein dat er helemaal geen restaurant was. Kortom, uiteindelijk hebben we geluncht bij de MacDonalds, in het Hongaars besteld, dat dan weer wel.
Na deze overheerlijke lunch zijn we naar de Paleisheuvel gegaan, daar staat het koninklijk paleis waar onder andere Sisi en Frans-Jozef hebben gewoond. Daar vlakbij staat de Mátyás templom (Matthias kerk), waar ze tot koning en koningin van Hongarije zijn gekroond. Dat moet een prachtige kerk zijn, maar we zullen de reisboekjes moeten geloven, want we konden niet naar binnen. De kerk sluit om 17.00 uur en wij waren welgeteld 4 minuten te laat.
Van ellende zijn we toen maar een kroegje ingedoken. We hebben een tamelijk ellendig weekend gehad, als je begrijpt wat ik bedoel.
Zaterdag hadden we gepland om ’s morgens naar Széchenyi fürd te gaan, ’s middags hadden we met Fanni en Tamás afgesproken om uit eten te gaan. Toen puntje bij paaltje kwam hebben we het bad op een hol en een draf gedaan omdat we ’s morgens te lang tv hadden gekeken. “Wie is de mol?” en “The voice – kids” moesten we echt even zien!
’s Middags kwam Fanni ons ophalen om eerst een borreltje bij hen te drinken en daarna naar het restaurant te gaan. Een borrelje werden er al gauw vier, dus de sfeer zat er snel in. Daarna naar een restaurant met een ‘all you can eat and drink” principe, dus ook dat was een ellendige avond. Aan het eind van die avond vroegen we aan het personeel hoe laat de laatste Hév (soort sneltram) ging, omdat dat al snel was zeiden we dat we dan zouden gaan. Er kwam niemand met de rekening. We namen aan dat we dan bij het ophalen van de jassen wel de rekening gepresenteerd zouden krijgen, maar ook dat was niet het geval. Luid giechelend zijn we dus zonder te betalen weggelopen.
Maar ons pretje duurde niet lang, nog voor we in de Hév zaten werd Fanni al gebeld… We hebben niet opgenomen maar zijn teruggelopen om te betalen met een smoes die ze hoogstwaarschijnlijk nog nooooit gehoord hebben: ik dacht dat zij had betaald en zij dacht dat ik had betaald. Puntje in ons voordeel was dat ik geen Hongaars spreek. Men kon zich onze verwarring dan ook goed voorstellen en we kregen kortingsbonnen voor een volgend bezoek. Kijk, zo doe je dat!
Zondag zijn we een rondje Mammut geweest (een winkelcentrum) en daarna heb ik Ramon met de auto naar het vliegveld gebracht. Dat was wel raar… met mijn eigen autootje. Het autootje dat sindsdien ongebruikt in de tuin staat te staan, want mijn papieren liggen nog in Nederland. *oeps*

Op mijn werk heb ik inmiddels een aantal 1-op-1 gesprekken gehad en zijn mijn telefoongesprekken beluisterd en beoordeeld, dit alles met goed resultaat. Maar het werk begint me wel behoorlijk de keel uit te hangen. Niet alleen omdat mensen steevast een dag te laat bellen om een bestelling te wijzigen, maar ook omdat er vaak niets te doen is en vooral nu het heerlijk weer is heb ik dan het gevoel dat ik mijn tijd zit te verdoen. Gelukkig hebben we een leuk team en komen we gezamenlijk de dagen wel door.

De plannen om iets voor onszelf te beginnen krijgen steeds meer vorm. Van een winkeltje en andere heel spannende plannen is het nu veranderd in iets waar we (Fanni en ik) allebei veel plezier aan beleven en wat iets minder financiële risico’s met zich meebrengt. We willen een workshopweek zang organiseren. De locatie hebben we al gevonden: een prachtig huis aan het balatonmeer! Daar moeten mensen voor te porren zijn, toch? Een weekje zingen, wijn drinken en relaxen aan het balaton?!

Voor nu heb ik wel weer genoeg gepraat. Maandag meer ;-)
Liefs, Martine